شعر ...

بند باز

تکیه داده ام

                        به باد

با عصای استوایی ام

روی ریسمان آسمان

                          ایستاده ام

بر لب دو پرتگاه ناگهان

                       ناگهانی از صدا

                       ناگهانی از سکوت

زیر پای من

                 دهانِ درهء سقوط

                                         بازمانده است

ناگزیر

با صدایی از سکوت

تا همیشه

                     روی برزخ دو پرتگاه

                                           راه می روم

سرنوشت من سرودن است

*زنده یاد قیصر امین پور*