سرشب، آقای صمدی در اتاقش را بست. چراغ دستی را برداشت و همراه محمود رفت خانهء قنبری. از رودخانه گذشتند. راه دور بود. باد خنکی می آمد، توی درخت ها می پیچید و برگ های زرد را می ریخت. آخرهای پاییز بود. رفتند و رفتند. از کوچه های تنگ و باریک ده رد شدند تا رسیدند پشت خانهء قنبری. خانه روی تپه بود. سگ قنبری، که روی بام خواب بود، با صدای پای پا از خواب پرید. چشمش که به چراغ دستی و آدم های غریبه افتاد، پا شد و عوعو کرد. از بام پرید پایین. محمود گفت :
_ آقا، سگ ناجوری است.فرار کنی. همه ازش می ترسند.
و دوید و رفت پشت چینه ای (دیوار کوتاه گلی). سگ غُرش کرد و پیش آمد. آقای صمدی عقب عقب رفت. ترسید.
بابای قنبری از صدای سگ فهمید آدم غریبه ای دمِ در خانه است، آمد توی حیاط. از بالای دیوار سَرَک کشید :
_ کیه ؟ کی بود ؟
(به ادامه این داستان در "ادامه مطلب" توجه نمایید)
