تکیه داده ام
به باد
با عصای استوایی ام
روی ریسمان آسمان
ایستاده ام
بر لب دو پرتگاه ناگهان
ناگهانی از صدا
ناگهانی از سکوت
زیر پای من
دهانِ درهء سقوط
بازمانده است
ناگزیر
با صدایی از سکوت
تا همیشه
روی برزخ دو پرتگاه
راه می روم
سرنوشت من سرودن است
*زنده یاد قیصر امین پور*
در خوابهای کودکی ام
هر شب طنین سوت قطاری
از ایستگاه می گذرد
دنبالهء قطار
انگار هیچ گاه به پایان نمی رسد
انگار
بیش از هزار پنجره دارد
و در تمام پنجره هایش
تنها تویی که دست تکان می دهی
آنگاه
در چارچوب پنجره ها
شب شعله می کشد
با دود گیسوان تو در باد
در امتداد راه مه آلود
در دود
دود
دود ....
*زنده یاد قیصر امین پور*
_ بسار خوب بچه ها، آب خوردن و شلوغ کاری تمام شد. بروید سرکلاس.
_ آقا اجازه ! ... ما تشنه ایم. هنوز آب نخورده ایم.
_آقا، ما هم آب نخوردیم.
_ بسیار خوب، هرکس می خواهد آب بخورد، بی سروصدا بایستدد توی صف. اول نوبت کلاس اولی ها. اسماعیلی بیا کنار خمره.
اسماعیلی، که از همهء بچه ها بزرگتر بود و قد بلندی داشت، می ایستاد بغل خمره. لیوان لیوان به بچه ها آب می داد.
